Κι έτσι έρχομαι στον κόσμο.
(Αλήθεια, ήταν τόσο μεγάλη ανάγκη;).
Παίζοντας με σοβαρότητα μπροστά στο κοτέτσι
(για τα φρέσκα αυγά).
Δεν ξέρω γιατί πήρα την κουτάλα…
Οι ξανθές μπούκλες κόπηκαν και μαύρισαν τα μαλλιά μου.
Ο Ταρζάν και το ταρζανάκι.
Αρχίζοντας τη θεατρική μου σταδιοδρομία στο σχολείο – στη δεύτερη τάξη του Δημοτικού (πρώτος από δεξιά). Είχαμε φέρει από το σπίτι μας τον ψάθινο καναπέ. Μετά (του Αη-Γιαννιού) τον κάψαμε για να πηδάμε τη φωτιά.
Χριστούγεννα της τρίτης τάξης του Δημοτικού. Ντυμένος Ιωσήφ, με γένια που έφτιαξε ο πατέρας μου και ρούχα που έραψε η μητέρα μου.
Με τον παππού, τη γιαγιά και τα ξαδέλφια μου
(εγώ είμαι κάτω αριστερά).
Στο τέλος της τρίτης τάξης του Δημοτικού.
Με γραβάτα και μουστάκι.
Και μια οικογενειακή Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία.
Σ’ ένα δέντρο (είμαι στο βάθος) με τα ξαδέλφια μου
(Γιάννη, Μαίρη και Λιλή).
Από το αξέχαστο ταξίδι στην Κω (και στη Ρόδο).
11 χρόνων στη μέση της φωτογραφίας.
Τραβώντας κουπί (16 χρόνων στη Νέα Αρτάκη).
Φιλοξενούμενος στο Ξενία της Κω με τους συμμαθητές και
πιο στενούς μου φίλους Γιάννη Άγγλο και Δημήτρη Θεοφιλίδη (μετά τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πολυτεχνείο).
Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Σχεδιάζοντας για το Πολυτεχνείο.
Ωδή σε μια αυτοσχέδια σόμπα (στα κρύα της Θεσσαλονίκης), με τον Ντόρη Τσέγκο, αξέχαστο φίλο από τη Μυτιλήνη και συγκάτοικο.
Ταξιδεύοντας νύχτα Θεσσαλονίκη-Αθήνα με την «ταχεία»
της εποχής (δηλαδή 11 ώρες).
Σε ταβέρνα με τον Ντόρη και τον Κασσιανό Γουβέλη (από το Αγρίνιο).
Με τον καλό μου φίλο Χρήστο Ζαφείρη, αρχαιολόγο και σοβαρό δημοσιογράφο της Θεσσαλονίκης.
Εκδρομή στη Σέριφο με φίλους. (Όταν η Σέριφος δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα και πλενόμασταν στην αυλή με νερό που ζεσταινόταν από τον ήλιο σε παλιό βαρέλι πετρελαίου στην ταράτσα).
Ψαρεύοντας τεράστια σκυλόψαρα στη Σέριφο.
Γυρίζοντας τη σούβλα με τον παππού μου.
Στις γεωδαιτικές ασκήσεις του Πολυτεχνείου,
κοιτώντας μέσα από τον θεοδόλιχο.
Φαντάρος στο Μεσολόγγι.
Παίρνοντας το δίπλωμα του «εξαιρέτου σκοπευτού».
Στο Ειδικό Τάγμα Μηχανικού, στη Λάρισα. Εκεί μάζευαν τους (κακο)χαρακτηρισμένους πολιτικά και τους αναλφάβητους.
Κάνοντας «αντιστασιακή» πλάκα, μπροστά στη φωτογραφία του Παπαδόπουλου και κρατώντας το «Πιστεύω» του, στο γραφείο του Διοικητή της Μονάδας (φυσικά, όταν εκείνος έλειπε). Τι μπορεί να πάθει κάποιος 21 μήνες «μέσα»…
Κι έτσι μπορούσαμε να φαντασιωνόμαστε
πως ρίχνουμε τη δικτατορία.
Φυσικά, θα ισοπεδώναμε τα πάντα, αν δεν μας σταματούσαν κάποιοι καλοί συνάδελφοι.
Παίρνοντας το πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού από τον αγαπητό καθηγητή μου κ. Πενέλη. Οφείλω, όμως, να αναφέρω και τον άλλο αγαπητό καθηγητή μου, τον κ. Νητσιώτα. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουν οι μαθητές τους άξιους δασκάλους τους.