Το 1990 εμφανίζεται, στη Ρόδο, ο Αλέξανδρος.
Από μικρός (έξι μηνών!) έδειχνε την έφεσή του στους υπολογιστές.
Ανοίγοντας (μόνος του!) και τρώγοντας φιστίκια Αιγίνης
(το αγαπημένο φαγητό του) από ενάμισι χρόνων.
Στήνοντας το τρενάκι του για να παίξει.
Στην Κύπρο, μπροστά στο άγαλμα του Μακάριου (φιλοξενούμενοι από τον φίλο μου Μιχάλη Τοφή, υπεύθυνο της Λαϊκής Επιμόρφωσης του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου).
Στην κεντρική πλατεία της Eurodisney στο Παρίσι.
Ρυθμίζοντας τους υδατοφράχτες στο παιδικό εργαστήρι
της La Cite στο Παρίσι.
Καβάλα σε πόνεϊ σε πάρκο του Παρισιού.
Στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.
Αγκαλιά μ’ ένα λιοντάρι
στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Στο τούνελ κάτω από τον Τάμεση για να βγούμε στο νησάκι του Γκρήνουιτς. Ευκαιρία να φωνάζουμε για να ακούμε τη δυνατή ηχώ μας.
Τελειώνοντας τα προνήπια στη Ρόδο.
Αποκριάτικο πάρτι στο Φαληράκι της Ρόδου.
Στο Χιονοδρομικό Κέντρο του Παρνασσού.
Γυρίζοντας τη σούβλα στα Νέα Στύρα της Εύβοιας.
Στον κήπο του μικρού ξενοδοχείου σε καλοκαιρινές διακοπές.
Ευχαριστημένος από τον εαυτό του…
Ψωνίζοντας το Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Διακοπές σε φιλική οικογένεια στην Κρήτη.
Μπροστά στις «Γαλάζιες κυρίες», στην Κνωσό.
Στο Μπούρτζι της Μεθώνης.
Άμα σε πιάσω...
Στο Πολυτεχνείο του Βόλου (στο τμήμα Μηχανικών και Δικτύων Υπολογιστών). Σοβαρός, αλλά ικανοποιημένος, αφού αυτός ήταν πάντα ο στόχος του.
Απολαμβάνοντας, όμως, και τη φοιτητική ζωή...
Και λέω στον γιο μου πως για να έχει νόημα η ζωή θα πρέπει κανείς να αγωνίζεται συνέχεια για να αλλάξει τον κόσμο, ξέροντας βέβαια πως ο κόσμος δεν αλλάζει στα πλαίσια μιας ζωής.
Και τώρα εργάζεται ικανοποιημένος στη Νότια Γαλλία
σε σημαντική Ευρωπαϊκή εταιρεία Πληροφορικής
